سنگ در دامن نهندم تا دراندازم به خلق

ريسمان خويش را با دست من تابيده اند

هيچ پرسش را نخواهم گفت زين ساعت جواب

زانکه از من خيره و بيهوده بس پرسده اند

چوبدستي را نهفتم دوش زير بوريا

از سحر تا شامگاهان از پي اش گرديده اند

ما نمي پوشيم عيب خويش اما ديگران

عيب ها دارند و از ما جمله را پوشيده اند

ننگها ديديم اندر دفتر و طومارشان

دفتر و طومار ما را زان سبب پيچيده اند

ما سبکساريم از لغزيدن ِ ما چاره نيست

عاقلان با اين گران سنگي چرا لغزيد ه اند ؟

پروين اعتصامي