تنها...
آه ای دل من ! چرا این روزها این قدر بی قراری می کنی؟ آخر این همه بی تابی چرا ؟ نکند تو هم ...
سر درس عشق دارد دل دردمند حافظ
که نه خاطر تماشا ، نه هوای باغ دارد
نه ! من که تو را خوب می شناسم ... تو مرد این حرف ها نیستی ...
راستی دل من ! داستان مجنون را که شنیده ای . گمان نکنی مجنون یک افسانه است ها ...نه ! ... مجنون ، واقعی ترین داستان عشق است . مجنونی که سراپا لیلا بود و بس ...
دلکم ! داستان مجنون و فصّاد را یادت هست ؟ مجنونی که نگذاشت تیغ بر رگش آید تا از درد بیماری رها شود . آن رگ ها که از آنِ مجنون نبود ، در تمامشان لیلی جریان داشت ... آخر تو چه می دانی ؟ عاشق که شدی ، تمام وجودت برای معشوق می شود . قلبت با نفس های معشوق می زند . حاضری خودت فنا شوی و بقا را برای معشوقت بخری ... تو هم اگر اینگونه شدی می توانی مثل مجنون ادعا کنی که همه ، معشوق شده ای : من خود ای فصّاد ، مجنون نیستم / هر چه هستم من نی ام ، لیلی استم ... چه کسی را تاب چنین ادعایی هست دل ؟ ... نگو دل ! ... نگو ! ...
از قضا مجنون ز تب شد نا توان فصد فرمودی طبیب مهربان
آمد آن فصّاد و پهلویش نشست نشتری بگرفت و بازویش ببست
گفت مجنون با دو چشم خون چکان بر کدامین رگ زنی تیغ ای فلان ؟
گفت این رگ ، گفت از لیلی پُر است این رگم پر گوهر است و پر دُر است
تیغ بر لیلی کجا باشد روا ؟ جان مجنون باد لیلی را فدا
گفت فصّاد آن رگ دیگر زنم جانت از رنج و عنا فارغ کنم
گفت آن هم جای لیلای من است منزل آن سرو بالای من است
می گشایم گفت زآن دست دگر گفت لیلی را در آن باشد مقر
در همی آنگه به آن فصّاد داد گفت اینک مزدت ای استاد راد
دارد اندر هر رگم لیلی مقام هر بُن مویم بود او را کُنام
من چه گویم رگ چه و پی چیست آن سر چه و جان چیست مجنون کیست آن
من خود ای فصاد مجنون نیستم هر چه هستم من نی ام لیلی استم
از تن من رگ چو بگشایی به تیغ تیغ تو بر لیلی آید بی دریغ
گو تن من خسته و رنجور باد چشم بد از روی لیلی دور باد
گو بسوز از تاب و تب ای جان من تب مبادا بر تن جانان من
گر من و صد همچو من گردد هلاک چون که لیلی را بقا باشد چه باک ؟
ساختم من جان خود قربان او جان صد مجنون فدای جان او
جان چه باشد تا توان بهر تو داد ؟ جان به قربان سگ کوی تو باد