معتقدم که ما آدم ها برای عاشق شدن به دنیا آمده ایم ؛ اما نمی دانم چرا تا می آیی از عشق برایشان بگویی ، سرشان را تکان می دهند و جوری نگاهت می کنند که یعنی از تو انتظار نداشتیم . البته خیلی هاشان لطف می کنند و ازت می پرسند که از عشق مجازی می گویی یا حقیقی ؟ ... و وای به آن موقع که از عشق مجازی برایشان بگویی ، انگار آتش زده ای به تمام اعتقاداتشان . راهشان را می گیرند و می روند و تو را با سؤال های بی جوابت تنها می گذارند ... نمی دانم این جماعت ، عشق را چطور معنا می کنند ؟ ولی این را می دانم که هیچ خوش ندارند چیزی به اسم عشق مجازی را ببینند ؛ یعنی نمی خواهند باورش کنند … باشد ! قبول ! عشق ، فقط یکی است . اما کار هر کسی نیست رسیدن به آن . اینکه انتظار داشته باشیم یکدفعه بال دربیاوریم و برسیم به عشق حقیقی … عشق مجازی یک راه میانبر است . میانبری که هم می تواند پرتت کند پایین و هم پروازت بدهد به آسمان . ( همین جا هم بگویم که این دوست داشتن های معمولی خودمان را به اسم عشق باور نکنیم . )
آدم خیلی وقت ها حرف هایی را از کسانی می شنود که انتظارش را ندارد . آدم هایی که همفکر و هم عقیده ی خودت هستند ، گاهی چیزهایی بهت می گویند که بدجوری دلت را می شکند . داشتم با یکی از دوستانم در مورد عشق ( عشق به خدا) صحبت می کردم ، کلی خوشش آمد و حرف های قشنگی هم زد ؛ اما تا از عشق مجازی گفتم ، گفت : تو هم ؟! تو دیگر چرا ؟! نکند داری زمینه سازی می کنی که … و چقدر متاسفم که بگویم نگاه خیلی ها به عشق مجازی اینگونه است … خیلی ها هم با یک جمله ی ـ« برو بابا دلت خوشه !!!» حتی زحمت فکر کردن به این چیزها را به خودشان نمی دهند . خودم هم نمی دانم کجا باید دنبال جواب بگردم … شما چه فکر می کنید ؟