...

بشکست اگر دل من به فدای چشم مستت

سر خم می سلامت شکند اگر سبویی

دیوانه

این روز ها عجیب طعم تنهایی را چشیده ام . بهتر بگویم این روزها عجیب توی تنهایی دست و پا می زنم . نبودنت را بهانه کرده ام برای اینکه توی خودم بشکنم ... نبودنت را بهانه کرده ام برای اینکه در اتاقم به روی همه بسته باشد . اصلاً چه فرق می کند باز یا بسته بودن این در وقتی نه کسی هست که بخواهد پا توی خلوتت بگذارد و نه حتی کسی که منتظرش باشی . نمی دانم خوب است یا نه ؛ اما از این خلوت همیشگی خسته ام ... از دیوان حافظ و حرف هایش . حافظی که گاه و بیگاه وقتی بازش می کنم ، دیوانه ام میکند با این بیت : حافظا ! در دل تنگت چو فرود آمد یار / خانه از غیر نپرداخته ای یعنی چه ؟ ... از پرسه زدن های بی هدف توی این خانه ی مجازی خسته ام ... از خواندن چند باره ی گذشته ای که از دست دادمش خسته ام ... و چرا نمی خواهی ببینی این تنهایی و خستگی همه ی توانم را گرفته ؟ ... چرا نمی خواهی ببینی من به بودنِ دوباره ات محتاجم ... چرا نمی خواهی ببینی که با رفتنت ، همه ی شور و شادی و جوانی ام را بردی ؟ ... چرا نمی خواهی ببینی ذره ذره نیست شدنم را ؟ ...
شده ام درست مثل آدم های دیوانه ... شعر می خوانم و آه می کشم ... همه ی زندگیم شده حسرت ؛ اگر بشود اسمش را زندگی گذاشت ... اگر بشود !

می ترسم از حرف زدن ...

می ترسم از حرف زدن ... می ترسم اگر چیزی بگویم نامش را بگذارند عشق ... و بعد بی رحمانه عاشقم بخوانند ... و بعدتر ...
راست گفتی ! نگفتن اصلاً اختیاری نیست ...خدا می داند چقدر دلم می خواهد حرف هایی را که توی گلوی دلم گیر کرده اند ، فریاد بزنم ... خدا می داند چقدر دلم می تپد برای گفتن ... و چقدر بیزارم از نگفتن ...
راست گفت ! شاید گفتن اختیاری باشد اما در نگفتن اختیاری نیست ... نگفتن ، همه اش اجبار است ... مرگ است ...باید این نگفتن ها را نگه دارم برای روزی که شاید بتوان گفت ... و شاید دیگر اسراف نشود ... شاید ...

باشد برای نگفتن

 چقدر بچه می شوم گاهی ...اصلاً همه اش تقصیر توست . انقدر بزرگی برایم که دلم می خواهد بچگی کنم توی نگاهت ... دلم می خواهد چشمانم را ببندم و خودم را گم کنم توی بودنت ... دلم می خواهد انقدر همیشه باشی و انقدر حضورت محکم بنشیند توی دلم که جای همه ی نبودن ها را بگیرد ... گفته بودم که گفتن بعضی حرف ها خیلی سخت است . نه ؟ ... و نگفتنشان هم ... و سخت تر از همه این است که توی برزخ گفتن و نگفتن دست و پا بزنی و یک دلت برای گفتن بتپد و یک دلت برای نگفتن ... این دل هم گاهی بدجوری تردید می کند ها ...
اصلاً دلم می خواهد دلتنگ(ت) باشم خیلی وقت ها ...حتی اگر همه ی عالم و آدم به دلتنگیم خرده بگیرند . من دلم می خواهد همیشه منتظر بودنت باشم . راستش ...
باشد برای نگفتن ... انگار حرف های دلم محکومند به ماندن ... من مطمئنم دلم کپک خواهد زد !!!

دوباره پیامبر

مدت هاست که حس و حال کتاب خواندنم هم نیست . اما این روزها تصمیم گرفته ام بخوانم . هر کتابی که دم دستم باشد . از بیکاری که بهتر است ... 

کتاب « دوباره پیامبر » را خواندم . نوشته ی  محمد رضا سنگری ... آغاز کتاب ، ولادت علی اکبر ، پیامبر حسین (ع) است و پایانش ، شهادت عاشقانه ی او ... نمی دانم به بهانه ی نثر شیرین کتاب است یا دل هایی که همیشه ی زندگیشان به کربلای حسین(ع) گره خورده ، کلمه کلمه و سطر سطر کتاب را که می خوانی عشق می بارد در دلت و نوازش اشک ، گونه هایت را بی تاب می کند ...

چند سطری از کتاب را می نویسم برای آن هایی که نخوانده اند و آن هایی که می خواهند بخوانند ... این سطرها روایت لحظه هایی است پیش از بازگشت دوباره ی علی اکبر حسین(ع) به مبدان:

« دو عطش در جانت ریشه زده است و عطش دوم ، لگام اسب می گیرد ، می گرداند و تو ناگهان خود را کنار پدر می یابی ، زخم آجین و عرق کرده و شکفته و خندان ، زیباتر و استوار تر از همیشه ، آمده ای جرعه ای از پدر بنوشی و بازگردی . پدر آغوش می گشاید . هیچ گاه اینگونه گونه ات را نبوسیده است . زانو می زنی تا زانوان پدر را ببوسی . تا خاک پایش را به لب های خشکیده و ترک بسته بسپاری . تا به پایش بیفتی و هر چه عشق ، هر چه عطش ، هر چه شیفتگی تقدیمش کنی و او بازوان ستبرت را می گیرد ، برمی خیزاند . لبخند می زند .می بوسد . می بوید . می خندد و می گرید . تو نیز گریه و خنده ، شوق و اندوه ، سکوت و فریاد ، هستی ات را  لبریز می کند . با شرمی که تا ژرفای روحت ریشه می دواند و گونه هایت تا گوش را گلگون می کند ، می گویی :
یا اَبَه ، العَطَشُ قَد قَتَلنی و ثِقل الحدید قداَجهدنی ، فهل الی شربهِ ماءٍ من سبیل اتقوی بها علی جهاد الاعداء
می گویی عطش ، جان به لبت رسانده است ! می گویی سنگینی سلاح تاب از تو گرفته است . آب می خواهی علی ؟ ادامه ی نبرد تو آب می طلبد ؟ یعنی پدر تشنه نیست؟ یعنی پدر آب دارد و نمی دهد ؟
این را خوب می دانی که تشنگی پدر کم از تو نیست . همه ی تشنگی عالم در جان او خلاصه شده است . در این خشکزار عطش خیز ، در این هروله های مداوم پدر ، در این اشک ریختن و دویدن و شهید بر دوش کشیدن ، در این خطبه خواندن و جنگیدن ، هیچ کس عطش او را ندارد . نه، عطش بهانه است . اگر قرار است عطش را پاسخی باشد ، کودکان از همه تشنه ترند . شیرخوار بی تاب خیمه به قطره آبی آرام می گیرد . عمه، آخرین رمق ها را به زانوان می بخشد تا بر تل صعود کند . تشنگی او مثل برادر است ، به اندازه ی او دویده ، گریسته ، میان خیمه و میدان دوشادوش پدر هروله کرده و خورشید ، خوب تر می داند که در این التهاب و تاب ، چه قدر به آب نیازمند است .
آب بهانه است اکبر ! می خواهی از بابا توان بگیری ، می خواهی کام جان از او لبریز کنی . می خواهی در تمام طول نبرد مزمره کنی طعم کام پدر را . پدر ، گویا ترین پاسخ را می دهد ، با لهجه ی عطش سخن می گوید . کام می گشاید تا زبان بر زبانش بگذاری . سنگینی و خشکی زبان ، تو را می شکند . همه ی تشنگی پدر را می نوشی ، همه ی پدر را به کام و جان می نشانی ، چند گام عقب می نشینی و چند قطره اشک ، گونه ات را تر می کند و صدای لرزان و شانه های لرزانت که : بابا ! تو از من تشنه تری . می گوید : وای فرزندم ! آه عزیز دلم ! میوه ی جان و وجودم ! بازگرد ! که دمی دیگر گواراترین جام را از دست جدت ، پیامبر خواهی گرفت ... »